De deelnemers, afkomstig uit het afvalverwerkende bedrijfsleven, de politiek, de advieswereld en onderzoeks- en onderwijsinstellingen, discussieerden over twee stellingen:

1. Nascheiding is effectiever dan bronscheiding.
2. De verwerkersmarkt moet actief betrokken worden bij de totstandkoming van plastic verpakkingen.

Na- of voorscheiding?
Al snel bleek uit de discussies dat er zowel voor- als nadelen kleven aan beide scheidingsmethoden. Zo lijkt het dat met name in grote steden, waar huishoudens geen eigen PMD-container hebben, nascheiding tot betere resultaten leidt. Als mensen zelf hun plastic naar verzamelcontainers in de buurt moeten brengen, dan is de stroom niet alleen minder, maar ook meer verontreinigd. Daardoor kan nascheiding inderdaad tot betere resultaten leiden. Van belang is wel dat niet teveel GFT-afval bij het restafval moet zitten, want ‘versmering’ leidt tot extra behandelingsstappen. Buiten de steden wordt juist met voorscheiding betere resultaten geboekt. Bijkomend voordeel is dat de beschikbare nascheidingscapaciteit overvraagd wordt. Een relatief groot deel van de deelnemers vindt dat voorscheiding tot een betere kwaliteit leidt dan nascheiding. Het invoeren van statiegeld op materialen van plastic kan aan de zuiverheid bijdragen. Het extra laten betalen voor de inzameling van restafval (DIFTAR) werkt juist averechts; dit leidt namelijk tot een grotere verontreiniging van de ‘gratis’ ingezamelde PMD-stroom. Gratis is dit overigens niet, want de kosten worden betaald uit de gemeentelijke afvalstoffenheffing. Overigens werd ook opgeroepen tot het terugdringen van het gebruik van plastic. We zullen voor bepaalde doeleinden altijd plastic nodig hebben, maar veel plastic verpakkingsmateriaal kan geheel of gedeeltelijk vervangen worden door andere materialen.

Een eenduidige conclusie valt dus niet te trekken. Zowel voor- als nascheiding leveren een bijdrage aan de optimalisatie van plasticrecycling en kunnen naast elkaar bestaan. Voor stedelijk gebied lijkt in dit stadium nascheiding een betere optie; voor nietstedelijk gebied vooralsnog voorscheiding.

Verwerkersmarkt actief betrekken
Vrijwel alle deelnemers waren het eens met de tweede stelling. Recyclers zijn bij uitstek degenen die kunnen aangeven welke plastics ze niet of slecht kunnen recyclen. Gek genoeg gebeurt dat nog niet: recyclers en designers van verpakkingen leven in verschillende werelden. Het actief betrekken van recyclers zou een plek kunnen krijgen binnen de door de EU zo gestimuleerde (uitgebreide) producentenverantwoordelijkheid. En er zijn meer ‘ketenpartners’ die een nuttige bijdrage kunnen leveren aan het opschroeven van de recyclingcijfers, zoals inzamelaars en detailhandel. Enkele deelnemers adviseren om het hierbij niet te laten, maar verpakkingsproducenten wettelijk te verplichten om minder en beter herbruikbare stromen plastic voort te brengen. Dat gebeurt nu in beperkte mate via het Besluit beheer verpakkingen (2014). Ook zijn door de Inspectie Leefomgeving en Transport (ILT) ‘essentiële eisen’ aan verpakkingen gesteld die tijdens het toezicht extra aandacht krijgen. Indien de doelen niet behaald worden, moeten boetes opgelegd kunnen worden. En tot slot hadden de deelnemers ook nog wat praktische tips voor de afdeling marketing van verpakkingsproducenten. Zo zou het etiket ‘gerecyclede verpakking’ het goed doen bij de consument.